لنفوم
لنفوم
لنفوم نوعی سرطان خون است و زمانی اتفاق می‌افتد که گلبول های سفید خون، به نام لنفوسیت ها، خارج از کنترل رشد می کنند.
لنفوسیت ها بخش مهمی از سیستم ایمنی هستند که به مبارزه با عفونت ها کمک می کنند. لنفوسیت ها در سراسر بدن در سیستم لنفاوی حرکت می کنند و مایعی به نام لنف را حمل می کنند. این مایع از غدد موسوم به غدد لنفاوی که در اطراف بدن وجود دارند عبور می کند. به این ترتیب، پزشکان ممکن است به لنفوم به عنوان سرطان سیستم ایمنی اشاره کنند.
همچنین سیستم لنفاوی شامل غدد لنفاوی است، که در سراسر بدن یافت می شوند و بیشتر در شکم، کشاله ران، لگن، سینه، زیر بغل و گردن قرار دارند. سیستم لنفاوی همچنین شامل طحال، تیموس، لوزه ها و مغز استخوان نیز می شود. بنابراین، لنفوم می تواند تمام این نواحی و سایر اندام های بدن را تحت تاثیر قرار دهد.
انواع لنفوم
لنفوم هوچکین: پزشکان می توانند لنفوم هوچکین را به دلیل وجود سلول های Reed-Sternberg، که لنفوسیت های B بزرگ غیرطبیعی هستند، شناسایی کنند. در افراد مبتلا به لنفوم هوچکین، سرطان معمولاً از یک گره لنفاوی به غده لنفاوی مجاور منتقل می شود.
لنفوم غیرهوچکین: معمولاً از لنفوسیت های B و T در غدد لنفاوی یا بافت های سراسر بدن ایجاد می شود. رشد تومور در لنفوم غیر هوچکین ممکن است بر هر غدد لنفاوی تأثیر نگذارد، اغلب برخی از آنها را نادیده می گیرد و در برخی دیگر رشد می کند.
علاوه بر این، گزینه های درمانی زیادی برای درمان لنفوم وجود دارد، اما بهترین درمان، به نوع بیماری بستگی دارد. درمان ها می توانند بیماری را کنترل کنند، همچنین برخی افراد مبتلا به لنفوم توانسته اند با درمان زودهنگام بیماری خود را بهبود بخشند.
علائم لنفوم چیست؟
علائم این بیماری مشابه علائم برخی از بیماری های ویروسی مانند سرماخوردگی است. اما دوره طولانی تری برای بهبود نیاز دارد.
برخی از افراد هیچ علامتی را مشاهده نخواهند کرد. برخی دیگر ممکن است متوجه تورم غدد لنفاوی شوند. غدد لنفاوی در سراسر بدن وجود دارد. تورم اغلب در گردن، کشاله ران، شکم یا زیر بغل رخ می دهد. تورم ها اغلب بدون درد هستند، اما اگر غدد بزرگ شده روی اندام ها، استخوان ها و سایر ساختارها فشار بیاورند، ممکن است دردناک شوند. برخی افراد لنفوم را با کمردرد اشتباه می گیرند.
علائم مشترک لنفوم هوچکین و غیر هوچکین می تواند شامل موارد زیر باشد:
- خستگی مداوم یا کمبود انرژی
- تب بیش از دو روز، بالاتر از 103 درجه فارنهایت (39.5 درجه سانتیگراد)
- تعریق شبانه
- تنگی نفس
- کاهش وزن ناگهانی
- خارش غیر معمول
- تورم بدون درد یک یا چند غدد لنفاوی در گردن، زیر بغل یا کشاله ران که ظرف چند هفته از بین نمی رود.
برخی از غدد لنفاوی متورم می توانند اندام ها را تحت فشار قرار دهند و باعث درد در قفسه سینه، سرفه، تنگی نفس یا درد در ناحیه معده شوند.
لنفوما می تواند به سرعت از غدد لنفاوی به سایر قسمت های بدن از طریق سیستم لنفاوی گسترش یابد. همانطور که لنفوسیت های سرطانی به بافت های دیگر گسترش می یابند، سیستم ایمنی نمی تواند به طور موثر در برابر عفونت ها مبارزه کند.
عوامل خطر
عوامل خطر مختلف می توانند خطر ابتلا به هر دو نوع لنفوما را افزایش دهند.
لنفوم غیر هوچکین
عوامل خطر برای این نوع بیماری عبارتند از:
سن: بیشتر لنفوم ها در افراد 60 ساله و بالاتر رخ می دهد. با این حال، بیشتر در کودکان و بزرگسالان جوان ایجاد می شوند.
جنسیت: این بیماری در زنان بیشتر است و مردان در خطر ابتلا به انواع دیگر هستند.
مواد شیمیایی و تشعشع: تشعشعات هسته ای و برخی مواد شیمیایی کشاورزی با لنفوم غیر هوچکین ارتباط دارند.
نقص ایمنی: فردی با نقص سیستم ایمنی در معرض خطر بیشتری است. این ممکن است به دلیل مصرف داروهای ضد رد پس از پیوند عضو یا HIV باشد.
بیماری های خود ایمنی: این نوع بیماری زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی به سلول های خود بدن حمله می کند. به عنوان مثال می توان به آرتریت روماتوئید و بیماری سلیاک اشاره کرد.
عفونت: برخی عفونت های ویروسی و باکتریایی که لنفوسیت ها را تغییر می دهند، مانند ویروس اپشتین بار (EBV)، خطر بیماری را افزایش می دهند. این ویروس باعث تب غدد می شود.
ایمپلنت سینه: اینها می توانند منجر به لنفوما سلول بزرگ آناپلاستیک در بافت پستان شوند.
وزن بدن و رژیم غذایی: اضافه وزن و چاقی ممکن است در ایجاد لنفوم نقش داشته باشد.
لنفوم هوچکین
عوامل خطر برای این نوع بیماری عبارتند از:
مونونوکلئوز عفونی: ویروس اپشتین بار (EBV) می تواند باعث مونونوکلئوز شود. این بیماری خطر ابتلا به لنفوم را افزایش می دهد.
سن: افراد 20 تا 30 ساله و افراد 55 ساله بیشتر در معرض خطر ابتلا به لنفوم هستند.
جنسیت: لنفوم هوچکین در مردان کمی بیشتر از زنان است.
سابقه خانوادگی: اگر خواهر یا برادری مبتلا به لنفوم هوچکین باشد، خطر ابتلا به این بیماری کمی بیشتر است. اگر خواهر و برادر یک دوقلو همسان باشند، این خطر به طور قابل توجهی افزایش می یابد.
عفونت HIV: می تواند سیستم ایمنی بدن را تضعیف کند و خطر ابتلا به لنفوم را افزایش دهد.
تشخیص و آزمایشات
پزشکان لنفوم را با انجام معاینات فیزیکی برای ارزیابی علائم احتمالی لنفوم و بیوپسی برای به دست آوردن بافت جهت معاینه توسط پاتولوژیست پزشکی تشخیص می دهند. اگر تست های آزمایشگاهی علائم لنفوما را نشان دهد، پزشکان ممکن است آزمایش های خون و تصویربرداری خاصی را برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد وضعیت بیمار و برنامه‌ریزی درمان انجام دهند.
آزمایشات خون
شمارش کامل خون (CBC) با دیفرانسیل برای تجزیه و تحلیل انواع مختلف گلبول های سفید.
نرخ رسوب گلبول قرمز (ESR) برای تشخیص التهاب که ممکن است نشانه لنفوم باشد.
لاکتات دهیدروژناز (LDH) برای تشخیص مقدار زیادی از تغییر یا مرگ سلولی
تست های عملکرد کبد و کلیه
الکتروفورز پروتئین سرم (SPEP) برای ارزیابی پروتئین های مونوکلونال (پروتئین های M)، که پروتئین های غیرطبیعی هستند که سلول های پلاسما تولید می کنند.
تست های تصویربرداری
CT Scan برای جستجوی علائم لنفوم مانند بزرگ شدن غدد لنفاوی، طحال یا سایر اندام ها
PET برای تشخیص علائم سرطان
درمان لنفوم
درمان ها بر اساس نوع لنفوما، میزان گسترش و علائم بیماری، متفاوت است. به عنوان مثال، اگر شما یک لنفوم با رشد کند داشته باشید، پزشک ممکن است قبل از شروع درمان، شما را از نظر علائم بیماری و سلامت کلی، تحت نظر داشته باشد.
درمان های رایج عبارتند از:
- شیمی درمانی
- پرتو درمانی
- درمان هدفمند
- ایمونوتراپی
- درمان با سلول های T CAR
- پیوند سلول های بنیادی (مغز استخوان)
نتیجه گیری
بیماری لنفوم یک بیماری جدی است، اما امروزه با درمان های پیشرفته و مدرن می توان به طور زودهنگام این بیماری تشخیص و درمان کرد. هر زمان که علائم این بیماری را احساس و مشاهده کردید بهترین گزینه برای شما مراجعه به پزشک و دریافت بهترین نوع درمان است که می تواند از پیشرفت این بیماری جلوگیری کند.
مطالب مشابه:
