هپاتیت B
هپاتیت B
هپاتیت B یک عفونت کبدی است که توسط ویروس HBV ایجاد می شود. این عفونت می تواند حاد یا مزمن باشد. HBV می تواند باعث عفونت مزمن شود و افراد را در معرض خطر بالای مرگ ناشی از سیروز و سرطان کبد قرار دهد. این ویروس می تواند از طریق تماس مایعات بدن فرد مبتلا مانند خون، بزاق، ایعات واژن و مایع منی گسترش یابد. همچنین می تواند از مادر به نوزاد منتقل شود.
ابتلا به هپاتیت B با تزریق به موقع واکسن، قابل پیشگیری است. این واکسن معمولاً بلافاصله پس از تولد به همراه تقویت کننده ها، چند هفته بعد تزریق می شود و 100% بدن را در برابر ویروس محافظت می کند.
انتقال هپاتیت B
HBV معمولاً از مادر به کودک در هنگام تولد یا از طریق خون آلوده، به ویژه از یک کودک آلوده به یک کودک سالم در طول 5 سال اول زندگی منتقل می شود.
این عفونت همچنین از طریق سوزن مانند، خالکوبی، سوراخ کردن و قرار گرفتن در معرض خون و مایعات بدن آلوده مانند بزاق و مایعات قاعدگی، واژن و منی منتقل می شود. انتقال این ویروس می تواند از طریق اشتراک گذاری سوزن ها به طور مثال افرادی که مواد مخدر تزریق می کنند، رخ دهد. علاوه بر این، انتقال جنسی در افراد واکسینه نشده با چندین شریک جنسی شایع است.
عفونت HBV در بزرگسالی در کمتر از 5درصد مواقع، منجر به هپاتیت مزمن می شود، در حالی که عفونت در دوران نوزادی و اوایل کودکی در حدود 95درصد مواقع، منجر به هپاتیت مزمن می شود.
ویروس هپاتیت B می تواند حداقل 7 روز خارج از بدن زنده بماند. در این مدت، اگر ویروس وارد بدن فردی شود که توسط واکسن محافظت نشده باشد، همچنان می تواند باعث عفونت شود. دوره نهفتگی ویروس HBV بین 30 تا 180 روز است. ویروس ممکن است در عرض 30 تا 60 روز پس از عفونت، شناسایی شود و می تواند باقی بماند و به هپاتیت B مزمن تبدیل شود. به ویژه هنگامی که در دوران نوزادی یا کودکی منتقل شود.
علائم هپاتیت B
اکثر افراد وقتی تازه مبتلا می شوند هیچ علائمی را مشاهده نمی کنند.
برخی از افراد بیماری حاد با علائمی دارند که چند هفته طول می کشد:
- زردی پوست و چشم (یرقان)
- ادرار تیره
- احساس خستگی
- حالت تهوع
- استفراغ
- درد در شکم
در صورت شدت بیماری، هپاتیت حاد می تواند باعث نارسایی کبد شود و در نهایت می تواند منجر به مرگ شود.
اگرچه اکثر افراد از بیماری حاد بهبود می یابند، اما برخی از افراد مبتلا به هپاتیت B مزمن به بیماری کبدی پیشرونده و عوارضی مانند سیروز و کارسینوم سلولی کبدی (سرطان کبد) مبتلا می شوند. این بیماری ها می توانند کشنده باشند.
عوامل خطر
هر کسی ممکن است به این عفونت مبتلا شود. اما ممکن است با داشتن بیماری های زیر خطر ابتلا به این بیماری افزایش یابد:
- عفونت های مقاربتی مانند HIV
- مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی
- دیالیز
- داشتن نوع دیگری از بیماری کبدی
تشخیص و آزمایشات
پزشک از بیمار در مورد علائم می پرسد و یک معاینه فیزیکی انجام می دهد که اینها عبارتند از:
- در مورد شغل بیمار
- در مورد داروهای داخل وریدی IV
- رابطه جنسی با افراد مبتلا به بیماری
چه آزمایش هایی هپاتیت B را تشخیص می دهند؟
- آزمایش خون جهت تشخیص هپاتیت B حاد یا مزمن
- تست های تصویربرداری مانند الاستوگرافی که می تواند سیروز کبدی را تشخیص دهد.
- در برخی شرایط پزشک برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد بیمار، بیوپسی کبد انجام میدهد.
درمان هپاتیت B
درمان این بیماری بسته به شرایط متفاوت خواهد بود و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1) درمان پیشگیرانه
درمان پیشگیرانه زمانی است که پزشکان برای پیشگیری از بیماری برای بیمار دارو تجویز می کنند. اگر در 24 ساعت گذشته در معرض ویروس قرار گرفته باشد، پزشکان درمان پیشگیرانه را تجویز می کنند. داروها عبارتند از:
2) واکسیناسیون هپاتیت B
گلوبولین ایمنی هپاتیت B (HBIG). این دارو حاوی آنتی بادی هایی است که از بدن در برابر ویروس ها و باکتری ها محافظت می کند.
3) درمان هپاتیت B حاد
درمان خاصی برای این عفونت وجود ندارد. در صورت بروز اسهال زیاد، ممکن است پزشک به بیمار مایعات IV بدهد. این مایعات از کم آبی بدن جلوگیری می کند.
درمان هپاتیت B مزمن
درمان هپاتیت B مزمن بسته به علائم و سلامت کلی بیمار متفاوت است. گزینه های درمانی عبارتند از:
نظارت: این فقط به این معنی است که پزشک سلامت کلی بیمار را تحت نظر دارد و هر سه تا شش ماه یک بار باید به پزشک مراجعه کند. او ممکن است آزمایش های خون و تصویربرداری را برای جستجوی علائم ویروس درخواست کند.
دارو: پزشک ممکن است داروهای ضد ویروسی یا تعدیل کننده های ایمنی را تجویز کند. این داروها خطر انتقال هپاتیت B را به شخص دیگری کاهش می دهند.
عمل جراحی: در صورتی که هپاتیت B باعث سرطان شود، پزشک ممکن است جراحی را برای برداشتن بخشی از کبد بیمار توصیه کند. در صورت انجام عمل جراحی برای برداشتن کل کبد، بیمار ممکن است به پیوند کبد نیاز داشته باشد.
پیشگیری
واکسیناسیون بهترین راه برای جلوگیری از عفونت است. در ضمن، کارهایی که می توانید برای کاهش خطر انجام دهید عبارتند از:
- رابطه جنسی محافظت شده
- عدم اشتراک گذاری وسایل شخصی مانند مسواک یا تیغ
- استفاده از سوزن های یکبار مصرف برای تزریق داروهای داخل وریدی
مطالب مشابه:
